Lonxe quedaron xa as aplicacións das teorías conductistas aos sistemas de ensino dos países desenvolvidos.

Desde as teorías de Pavlov, Thorndike, Watson e Skinner entre outros, ata a aplicación do deseño por computador de estándares para ambientes de aprendizaxes (os coñecidos como SCORM en Estados Unidos). Todos, en pouco tempo, mostraron as súas debilidades ao non ser útiles para aprendizaxes complexas, nin para atender ás sutís diferenzas entre as persoas, nin para adaptarse ás necesidades cambiantes do ser humano. 

Pronto comezaron a implantarse as solucións da man das teorías cognitivas da aprendizaxe e o constructivismo, asentadas nas teorías cognitivas de Piaget, Vigotsky ou Ausubel. Unha nova maneira de entender a intelixencia, máis adecuada ás necesidades cambiantes do ser humano, implantar aos poucos nos sistemas educativos. É o caso, por exemplo da nosa Lei Ordenación Xeral do Sistema Educativo de 1990.

Un modelo educativo baseado nestas teorías cognitivas require un novo enfoque das actividades da aula. Precísanse agora actividades que permitan dar respostas diferentes, máis elaboradas e que mostren competencias cognitivas máis complexas. Aínda que seguen tendo utilidade as actividades de completar frases, de marcar a resposta correcta, de seguir co rato un camiño, parece claro que xa non son suficientes para os alumnos das sociedades do s. XXI

Desde estas novas perspectivas, sen ningunha dúbida as ferramentas TIC ofrecen unha infinidade de alternativas que facilitan o traballo cos alumnos e permiten crear actividades tan creativas como os mapas conceptuais CmapTools, ou as liñas de tempo TimeRime.

Este tipo de actividades cos nosos alumnos implican sempre comportamentos cognitivos complexos, ademais de permitir o traballo colaborativo e desenvolver a creatividade (permitindo múltiples respostas) ao non buscar unha única resposta.